صلح در لغت به معنای آشتی، سازش و پایان دادن به جنگ و نزاع می‌باشد. در اصطلاح فقهی، عقدی است که برای اصلاح میان دو کس که در معامله و یا واقعه‌ای اختلاف دارند، منعقد می‌شود که منظور قانون نیز، همین است. مبنای مشروعیت صلح در این مورد تنها به آیه‌ای از قرآن کریم استناد می‌شود که می‌فرماید: « وَ إِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِن بَعْلِهَا نُشُوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلاَ جُنَاْحَ عَلَیْهِمَا أَن یُصْلِحَا بَیْنَهُمَا صُلْحًا وَ الصُّلْحُ خَیْرٌ» (انبیا ...