مفهوم فطرت این است که انسان حقائقى را بدون هیچ گونه نیاز به استدلال (نه استدلال پیچیده و نه استدلال روشن) درمى یابد، و به وضوح به آن مى رسد و آن را می پذیرد،مثلًا هنگامى که یک شاخه گل جالب و خوشبو را مى بیند اعتراف به «زیبائى» آن مى کند، و در این ادراک هیچ نیازى به استدلال نمىبیند. و مىگوید: پیدا است که زیبا است، و این نیازى به دلیل ندارد. درک فطرى درباره خداشناسى نیز از همین قبیل است،انسان هنگامى که به اعماق جانش نگاه مى کند، نور حق مىییند، ...